Feed the cat 5

Op een avond keken we samen tv. De kus was lang geleden en alles verliep heel vriendschappelijk. Ik zat niet goed in de zetel, ik wou eigenlijk een beetje tegen hem aanleunen, maar wou ook niet dat alles weer uit de hand zou lopen. 

Uiteindelijk vroeg ik hem of dat mocht. VRIENDSCHAPPELIJK. En als hij dat niet zou zien zitten was dat ook goed. 

Hij bekeek me raar. 

"Ik denk dat we beter met elkaar naar bed zouden gaan, dan is al die spanning er af. "

Ik bekeek hem boos en zei dat dat niet binnen de termen van vriendschap viel. 

"Neen, daar heb je gelijk in. Maar nu weet ik niet wat te doen en jij wil tegen mij liggen."

"Ok, dat was verkeerd van mij blijkbaar. Ik zal het niet meer voorstellen."

"Wat wil je dan doen met mij? "

Geirriteerd zei ik "Niks. Ik wil helemaal niks, gewoon wat tegen je schouder leunen."

Een paar keer sprong hij weer recht en begon naar de keuken te lopen, te ijsberen, terug naar de keuken te lopen...

"Je bent weer aan het ijsberen...."

"Ok. Ik kan dat...wat je daar vraagt, maar we moeten dit afbakenen. De regels zijn de volgende. Je mag alles doen wat je wil, tegen mij leunen, je hoofd op mijn schoot leggen, alles waar je zin in hebt. Maar laat ons afspreken dat als je je hand in mijn broek steekt, ik veronderstel dat je wat anders wil en dan ga ik door, want ik denk niet dat ik me dan nog normaal kan gedragen. "

"Ja goed, dat is redelijk."

"Ik ben geen speelbeest he"

"Ik heb het begrepen."

Dus ik ga gezellig tegen hem aanzitten en we kijken naar de film. Dat ging goed. 

We gaven commentaar op de film en alles ging erg gemoedelijk. 

"Je bent precies bang om je handen op mij te leggen." zei hij plots. 

"Waarom zou ik dat moeten doen, ik wou gewoon goed zitten. "

"Ja, ik weet het niet."

"Ik zoek ook niet per ongeluk in de gevarenzone terecht komen" lachte ik. 

"Het geeft niet hoor, ik kan ertegen."

"En daarbij , ik heb helemaal mijn handen niet nodig om iemand op te winden."

"Hoe dan?" vroeg hij met belangstelling. 

"Neen, neen, en dan zeggen dat het allemaal mijn schuld is, niks van."

"Ach je zegt dat zomaar, en daarbij, mij kan je niet vermurwen. Ik doe niks."

"Doe niet zo onozel, dat kan ik wel."

"En daarom doe je het niet."

"Ik wil gewoon naar de film kijken. "

"Ik kan me echt wel beheersen, wat doe je flauw nu."

Een paar minuten later kwam het duiveltje in me boven en ik blies heel zachtjes in zijn oor. 

Tja, je wil natuurlijk je gelijk bewijzen. Maar ik had eigenlijk de reactie niet verwacht. Hij sprong vanuit een liggende onderuitgezakte houding ineens recht en sprong boven op mij. Ach neen, ik had al spijt als haren op mijn hoofd dat ik me had laten verleiden om dat toch te proberen. Ik probeerde hem weg te duwen, waar ik toch wel een heleboel moeite mee had. 

"Je had gezegd dat je je kon beheersen!"

"Wie weet er nu dat je in mijn oor gaat blazen?" brulde hij terug.

"Wie denkt er nu dat je ineens als een tijger op mij gaat springen?"

Hij krabbelde overeind en liep razend de keuken in, haalde een flesje bier en dronk dat gulzig uit. 

"En jij vraagt je af waarom ik loop te ijsberen? Ik zal je zeggen waarom ik loop te ijsberen....ik kan het niet aan om naast je te zitten en al helemaal niet als je tegen me aanleunt. Ik vertrouw mezelf niet. "

"Kom, het is genoeg. Je hebt me gezegd dat je je kon beheersen. Dat is dan blijkbaar niet zo. Zal ik naar huis gaan? Want ik wil nie dat je je zo zit te pijnigen. Ik wil helemaal geen relatie, dat heb ik je al meer dan eens gezegd."

Ik stond recht en hij begon zich te excuseren en te vragen of ik alsjeblieft wou blijven en de film uitzien. 

Daar kon ik niet meteen een antwoord op geven. Hij bleef maar aandringen en uiteindelijk zette ik me terug neer, maar op een stuk afstand van hem. 

Zwijgend keken we de film uit. 

"Ik ga dan maar." zei ik.

"Blijf nog wat."

"Neen, ik denk dat ik maar beter ga."

Ik liep de woonruimte uit met hem in mijn kielzog. Ik de gang grabbelde hij mijn arm vast.

"Ik wil dat je blijft."

"En ik wil naar huis."

"Neen je blijft."

"Ga je me blijven vasthouden of wat? " mijn toon werd grimmiger en ook de zijne veranderde.

"Ik heb nog nooit in heel mijn leven zoveel moeite voor een vrouw gedaan, en nu wijs je me af. Je hebt helemaal niet gedaan wat je beloofd hebt. "

"En wat heb ik dan niet gedaan?"

Plots stak hij mijn hand in zijn broek. "Dat heb je niet gedaan."

Ik wrong mijn hand terug uit zijn broek. "Ik dacht dat we heel duidelijk afgesproken hadden dat ik dat niet moest doen als ik niet verder met jou wilde gaan. Ik heb je daar helemaal niet aangeraakt, dus wat versta je daar dan onder? Ik wil geen relatie, ik wil geen seks, ik wou vriendschap, that's it."

Demonstratief ging ik de keuken in om mijn handen te gaan wassen. 

"En nu ga ik weg. Ik heb hier genoeg van."

Hij ging aan me hangen als een siamese tweeling en begon een pleidooi om toch te blijven."Waarom moet je thuis zijn? Er is toch helemaal niemand bij jouw thuis? "

"Jawel, ik moet mijn kat nog eten geven! Ik kan dat beestje daar helemaal niet zo laten zitten. "

Hij schrok en zei: "Heb jij een kat?"

"Ja natuurlijk. "

Hij liet me verdwaasd los en ik ging naar buiten. 

Onderweg naar huis wist ik niet wat ik moest denken. Ik vond het erg dat ik moest liegen over een kat om weg te kunnen. Maar ik zag die man echt niet zitten voor een relatie. Zijn uiterlijk trok me niet aan, zijn verleden stoorde me, mijn vriendin was erg giftig tegenover hem en bleef dat zo elke keer als ik haar ontmoette en de reactie die ik had op hem toenhij mij kuste sprak ook boekdelen. Als vriend was hij geweldig, maar niet als mijn man.

Hij had trouwens ook een heleboel minpunten aan mij gevonden en had zelfs geprobeerd mij te koppelen aan zijn buurman die hem ooit in huis genomen had. Zijn pleidooi was dat ik de meest geschikte vrouw voor hem was omdat die viel op mollige vrouwen. Nu, dat vond ik niet bepaald een compliment. Als gevolg hiervan was de buurman ook met mij beginnen praten online en gaf hij te kennen dat moest ik zijn vriendin zijn, hij mij veel eten zou geven opdat mijn gewicht nog hoger zou worden. 

Jakkes, dat is toch geen relatie? 

Ik nam me voor om niet meer naar hem toe te gaan, want dit zou alleen maar wrevel geven. 

Toen ik thuiskwam kreeg ik een smsje of ik de kat eten gegeven had. 

Ik schreef maar ' ja ' terug. 

Pff wat een avond. 

Nu weet je waarom de titel 'Feed the Cat' van toepassing is. 

Maar dit is niet het einde van het verhaal...