Feed the Cat 3

"Wat is er dan mis met je pc? " vroeg ik hem.

"Ik weet het niet hij doet raar en soms blijft hij hangen."

"Ik wil er wel is naar kijken, maar ik weet niet of ik dat ga kunnen oplossen."

"Ja dat is goed, het zal in elk geval beter zijn dan wat ik ermee doe, want ik ken echt niks van computers."

Hij kwam met een albasten lamp af. "Kijk, deze lamp heb ik van mijn moeder gekregen."

Wat me meteen opviel is dat de bedrading heel erg klungelachtig in elkaar hing. "Maar ze werkt niet meer."

Ik kreeg de lamp in mijn handen en het eerste wat ik dacht is dat die lamp een enorm gevaar was om brand te veroorzaken. En dat had hij al eens meegemaakt. Een brand had heel zijn huis verwoest en hij stond ineens op straat, waarna een buurman hem tijdelijk bij hem heeft laten logeren. Een daad die hem nog steeds dankbaar tegenover die man maakte. 

Dat ging allemaal door mijn hoofd toen ik in één ruk de bedading van de lamp overtrok, tot grote ontzetting van hem. 

"Wat doe jij nu? Ik zeg je net dat die lamp van mijn moeder is, wat moet ik haar nu zeggen dat die stuk is? "

"Ik laat jou niet met deze lamp zitten, want anders kan je binnenkort weer bij je buurman gaan logeren. Dat is prulwerk, wie heeft dat gedaan? "

Hij stond mij een beetje raar aan te kijken en zei dat zijn vader er al aan het werken geweest was en dat ze toen werkte , maar nu was ze terug stuk. En nu door mij helemaal."

Ik onderbrak hem en zei dat ik de lamp zou maken. Een beetje verder was er een doe het zelf zaak en ik had een douchekop nodig, dat konden we dan ineens samen doen.  

Dat vond hij een goed idee en wat later stonden we in de winkel, waar hij meteen begon te zoeken achter een medewerker. Ondertussen haalde ik alle onderdelen om de lamp te repareren. Ik weet niet hoe die medewerker aan deze job geraakt is, maar over elektriciteit wist hij duidelijk niet al te veel. De brave man begon mij een surrealistisch verhaal te vertellen over hoe ik die lamp moest repareren en ik luisterde met open mond naar zijn verhaal, waar niks van klopte. Dus ik zeg tegen mijn vriend dat ik alles al had. 

"Ja maar die man weet wat je moet hebben. "

Ik keek geïrriteerd naar de medewerker die wat trager- alsof ik seniel was- zijn waco verhaal terug begint af te steken. 

"In welk universum denk je dat dit gaat werken, wat je daar allemaal zegt?" vroeg ik de medewerker. 

Daarop schoot hij in 'het is een vrouw-modus' en zei tegen mij dat electriciteit gevaarlijk was en dat ik stroom in mijn handen zou kunnen krijgen. 

Kijk, dat irriteert mij nu mateloos. Dat idee dat vrouwen nooit iets zouden kunnen verstaan over techniek of in dit geval electriciteit en erger nog, dat hij het zelf niet wist maar zichzelf toch beter achtte hierin dan dat ik zou kunnen zijn. 

Plots kreeg ik twee mannen die me ervan probeerden te overtuigen naar een 'deskundige' te luisteren. De medewerker ging verder over electriciteit is gevaarlijk als je er niks van kent en mijn vriend die zei dat hij het wist en ik nog is moest luisteren wat ik nodig had. 

"Ik heb alles. " zei ik richting mijn vriend en tegen de medewerker die bleef pogingen doen om alles ( verkeerd ) uit te leggen "Luister man, ik heb machines ontwikkeld. Een onozel lampje zal ik nog wel weten ineen te steken zeker? "

Ik draaide mij om en ging de douchekoppen zoeken, achtervolgd door de medewerker die er bij de douchekoppen de brui aan gaf. 

"Gaat dat passen? " voeg mijn vriend met een knik naar de doucheknop. 

"Ja, dat zijn allemaal universele aansluitingen." 

Maar, nu waren we in een doe het zelf zaak. En is naar het gerief kijken was altijd interessant voor mij. Mijn vriend bleef de hele tijd braaf wachten als ik met een klopboormachine in mijn hand stond of één of ander ander werktuig dat me intrigeerde. 

Elke keer als ik bleef staan vroeg hij: "Moet je een boormachine hebben? Heb je dat nodig? "

Het leuke van snuisteren in een winkel met werkgerief ontging hem totaal. Tot hij in de badkamerafdeling een mooi potje zag om tandenborstels in te steken. "Dat is mooi he? "zei hij bewonderend naar het potje kijkend. Ik moest er mee lachen in mezelf dat hij zich gedroeg als een vrouw, iemand die de cirkelzagen en meubelbeslag zuchtend voorbij loopt en dan blijft staan kijken op handdoeken of een leuke aankleding van een keuken of badkamer.

We gingen terug naar zijn appartement en ik begon de lamp uit ekaar te halen. Ik zag dat hij bang was dat ik het niet meer in elkaar zou krijgen. Hij liep zenuwachtig de woonruimte op en neer en zat te bedenken wat hij aan zijn moeder moest vertellen als die de restanten van haar albasten lamp zou zien.  En toen belde zijn moeder. 

Weet je, moeders ruiken het gewoon als er iets is. Dus ook zijn moeder vroeg meteen "Wat is er? Je doet zo raar."

"Ja ik ben niet alleen."

Opgetogen hoorde ik haar roepen "Heb je een lief?"

"Nee, nee" haastte hij om tegen haar te zeggen "het is gewoon een vriendin. "

"En je laat haar zomaar zitten terwijl je met mij aan het bellen bent? "

"Het is geen erg, want ze is bezig."

Je hoorde zijn moeder verbaasd vragen " Met wat dan?"

Heel ongemakkelijk zei hij dat ik haar lamp aan het repareren was. 

"Kan die dat dan?"

Ondertussen was de lamp terug in herkenbare 'lamp-vorm' dus mijn vriend was er al wat geruster in dat het zou lukken om de lamp ten minste visueel terug in elkaar te kunnen steken. 

"Ja, die kan dat."

Ineens het potentieel van deze situatie inziend hoor ik zijn moeder roepen "Jongen, die moet je zien bij te houden, en niet maar zo gewoon als vriendin. Hoor je dat? Vooruit doe je best."

"Ja, ja moeder" zei hij lachend, waarschijnlijk enorm opgelucht dat zijn moeder niet moeilijk deed over de reparatie van haar lamp. 

Hij legde in met de melding dat hij aan het eten ging beginnen.

"Ik heb een fan bij , hoor ik? "

"Ja, je scoort veel punten bij mijn moeder." 

Hij liep de keuken in en kwam terug met een vaatdoek. 

"Zal ik de tafel al even afkuisen?"

"Maar neen, man, ik heb hier allemaal vijsjes in volgorde liggen op tafel en als die op de grond rollen kan ik heel het tapijt gaan afsnuffelen om die terug te vinden. "

Met spijt nam hij de doek terug de keuken in. 

"Ik begin dan maar aan het eten."

Ik hoorde hem rommelen met potten en pannen. Maar af en toe deed hij toch terug een poging om de tafel af te kuisen terwijl ik er aan zat te werken. Hij maakte me echt superzenuwachtig. Als een vogel pobeerde hij stukjes afgeknipte electriciteitsdraad uit mijn rommel te vissen om toch maar al wat op te ruimen. Hierdoor duwde hij een rij vijsjes om die natuurlijk op de grond vielen, net zoals ik vreesde. Dus wij op handen en voeten die kleine rotspulletjes aan het zoeken. Gelukkig waren ze vindbaar en ik legde de laatste hand aan mijn kunstwerk. 

Mijn vriend rende terug de keuken in, om enkele ogenblikken met een lepel in zijn hand terug te keren. 

"Ik was daarnet aan het denken dat jij de ideale vrouw zou zijn als je nu ook nog moest kunnen koken. "

Verstoord keek ik op van mijn werk. Hij draaide zich om en ging terug de keuken in, om weer na een paar tellen terug te komen. 

"Ja, nu bedenk ik ineens dat dat wel een stomme opmerking was. Je hebt een bakkerij gehad he? Jij kan waarschijnlijk beter bakken en koken als ik. "

"Ik heb de opleiding traiteur gevolgd in Piva."

"Zie je, ik dacht het al."

"Als je moeder dat hoort..."

"Dan ga ik vree onder mijn voeten krijgen."

Daar moesten we allebei mee lachen. 

"Klaar." Ik schoof de lamp van me af. "Heb je ergens een stopcontact? "

"Zou je dat wel doen? "

"Zeg niet onozel doen he. "

Hij stak de stekker in een stopcontact en aarzelde dan om de lamp aan te steken. Uiteindelijk drukte hij op de knop en het lichtje brandde. Hij was blij als een klein kind. 

"Ga je nu is naar de pc kijken? "

Hij wou eigenijk een reeks foto's laten zien en ik probeerde zulke bestanden te openen, tot ik plots op een reeks foto's kwam die hmm niet voor mijn ogen bedoeld waren. De locatie was een of andere nachtclub waar hij opstond met een kerstmuts op , omringd door een heleboel halfnaakte dames met dito kerstmuts. Ik probeerde vlug de beelden weg te klikken, maar hij had gezien dat ik ze had gezien. Heel lastig moment. 

"Ik moet die foto's er is af doen." mompelde hij.

"Het is niet dat ik wou rondsnuffelen..."

"Dat was mijn verleden, ik wil het er niet meer over hebben."

Genante stilte. 

Ik kreeg uiteindelijk wel de bewuste foto's open. We hebben er samen naar gekeken, maar het was een beetje een rare sfeer. 

Het eten was heel lekker en na samen nog wat gepraat te hebben, ging ik naar huis. Hij wou met me meelppen tot aan mijn wagen. Het was donker en hij wou dat ik veilig aan mijn auto geraakte. Ik vond dat wel sympathiek maar ook een beetje grappig. 

Enne...neen, die man had geen kat. Ze had dus ook geen honger...