De volgende man had ik op het internet ontmoet. Hij had een droef verhaal te vertellen, hij had zijn zoon verloren. Ik liet hem zijn verhaal vertellen. Zijn zoon had diabetes, wou zich niet aan de richtlijnen van de dokter houden en ging op zekere avond vroeger naar huis van een feestje waar hij met zijn verloofde naartoe was gegaan. Hij ging naar huis, zette zich in een zetel en viel in een coma. Zijn verloofde sloeg alarm toen ze hem niet meer aan de telefoon kreeg en vond hem in zijn huis, dood in de zetel.
De man vertelde heel het verhaal en begon dan te zeggen dat hij het zijn zoon niet kwalijk nam dat hij niet op zijn voeding lette en dat hij van het leven mocht profiteren en dat hij dat gedaan had.
Hij vertelde ook dat hij ervan overtuigd was dat er achter de dood niets was. Je gaat dood en dat is het dan. Ik heb daar een andere mening over en hij bleef neen zeggen. Hij moest gewoon ermee leren leven zei hij.
Terwijl hij bezig was met zijn betoog, kreeg ik trillende handen. Mijn lichaam begon zeer erg te reageren en ik had het idee dat ik niet alleen in de kamer was. Ik was op dat moment in real time met de man aan het praten. Toen hoorde ik mezelf roepen: "Nam jouw zoon drugs? "
Stilte.
"Hoe weet jij dat? "
"Ik weet het niet, het kwam zo in mijn gedacht op. "
De man begon een beetje paranoïa te worden. "Wie ben jij? Waarom zeg je dit? Ken jij mijn zoon?"
"Neen, ik ken jouw zoon niet."
"Hoe kom je dan aan die informatie?" De man was nijdig aan het worden het het leek of ik in een verhoorkamer zat.
Ik gaf op te vechten tegen wat ik voelde. "Jouw zoon heeft me dat gezegd."
"Zie je dat je hem kent!"
"Hij staat achter mij."
De man brak en begon te huilen. "Waarom doe je me dit aan, met hierover te liegen? "
"Je zoon wil iets tegen je zeggen. Wil je weten wat ik doorkrijg of stuur ik hem door? "
De man hapte naar adem ."Ik wil het weten."
De zoon liet me weten dat hij heel erg veel spijt had om zijn vader zo een verdriet te doen en dat het zijn eigen schuld was. Hij had het advies van de dokters moeten volgen, dan had hij dit niet voorgehad. Hij bekloeg zich dat hij zo koppig was geweest. Maar hij was wel gelukkig waar hij nu was.
De man huilde bittere tranen.
Ik voelde de pijn van de drugs meer en meer tot ik zijn zoon vroeg om weg te gaan omdat ik het niet meer kon uithouden. Dat deed hij. Maar een paar minuten later kwam hij terug en hij gaf me een knuffel. Daarna vertrok hij lachend.
Ondertussen zwalpte zijn vader tussen het geloven en kwaad zijn omdat ik alles verzonnen zou hebben.
Ik vroeg hem of zijn zoon een knuffelaar was.
Hij zei dat dat zo was.
Ik vroeg hem of ik mocht de manier van knuffelen omschrijven.
Daar zei hij ook ja op.
"Heel spontaan, rond je nek vliegen en heel stevig tegen je aandrukken."
De vader was als verslagen. Hij zei dat dat precies was hoe zijn zoon dat deed.
Hij zei dat hij helemaal overstuur was en dat hij dit moest laten bezinken.
Dan vroeg hij me hoe dit kon.
Ik zei hem dat ik gevoelig ben en dat dit mij nogal overkomen was. "Ik moet gewoon doorgeven wat ik in mijn hoofd krijg. Dat heb ik dan bij deze gedaan. Doe ermee wat je wil. "
We namen afscheid en een paar dagen later contacteerde hij me opnieuw.
Hij had zoveel gehuild, wou over zijn zoon praten.
Ik luisterde.
En dan vroeg hij of ik hem terug kon roepen.
"Beste man, ik roep geen doden op. Als ik het voel dat er iemand een boodschap wil zeggen dan zal ik doen wat er van mij gevraagd wordt, maar ik ga hier geen seances houden als dat is wat je wil. Ga dan naar een medium. "
Wat later vroeg hij of ik met hem wou gaan eten.
Daar had ik niet veel zin in. Ik wist zelf niet hoe ik zou reageren en daar ergens gaan zitten om over zijn zoon de hele avond te praten, daar had ik geen boodschap aan.
Maar hij bleef aandringen en uiteindelijk gaf ik toe, met de uitdrukkelijke melding dat dit geen avondje huilen en andere toestanden zou worden.
Hij stemde hiermee in.
Het ging al meteen mis toen ik zijn appartement binnenkwam. Ik had het gevoel in een grafkelder te stappen.
De man deed erg zijn best en gaf me iets te drinken terwijl hij vroeg wat voor restaurant mijn voorkeur zou hebben. Terwijl ik in de zetel zat voelde ik mij bekeken. Op de schouw stond een foto van een jongeman.
Ik wees naar de foto en zei: "Is dat jouw zoon?"
"Ja" zei hij.
Ik probeerde naar een andere kant te kijken, maar daar stond ook een foto van zijn zoon.
De man deed zijn laptop open om een restaurant te zoeken wat ik leuk zou vinden. Ik ging naar zijn bureel toe om aan de blikken van zijn zoon te ontkomen, maar ze leken me te volgen. Hij startte zijn laptop op en wie stond er op de screensaver? Zijn zoon. Ik kreeg bijna geen lucht meer. Ik keek verlangend naar zijn terras en vroeg me af of het gepast zou zijn dat ik buiten zou gaan staan. Hmm...wel een beetje associaal, niet? Nee dat kon ik niet maken. Ik ging terug in de zetel zitten met mijn hoofd naar omlaag.
Uiteindelijk hadden we beslist welk restaurant en we reden er samen naar toe. Oh wat een zaligheid om uit dat appartement te zijn. Ik begon terug te praten, richtte mijn hoofd terug op en we hadden eigenlijk een gezellige avond. Hij zette me af aan mijn auto en we namen afscheid.
Toen ik thuis was kreeg ik een berichtje van hem.
'Ik vond je heel erg raar en wereldvreemd toe je bij mij binnenkwam. Je zei bijna niets en hing ineengedoken in de zetel. Maar dan ineens in dat restaurant was je bubbly en spraakzaam, precies of je iemand helemaal anders was. Ik heb dan gedacht dat je gek was, omwille van die stemmingswisselingen. Kortom, ik weet niet wat ik van je moet denken. '
Ik schrok van die sms. Ik dacht dat ik het goed verborgen had dat ik me ongemakkelijk voelde in zijn appartement, maar blijkbaar was dat niet het geval.
Natuurlijk zou ik kunnen zeggen hebben wat er aan de hand was, maar dan zou ik helemaal het label 'gek' gekegen hebben en daar had ik niet meteen zin in. Hij wou me is in levende lijve zien en dat heb ik gedaan. Mission accomplished. Dan moet hij maar denken dat ik gek ben.
Enne...nu hoor ik je al denken hoe zit dat met die kat? Moet die geen eten hebben? Daar heb je volledig gelijk in, maar de kat komt later.
Reactie plaatsen
Reacties