Deze blog is niet meteen geschikt voor jongere lezers, omdat het inhoud bevat met een sexueel karakter.
Voor iedereen die ouder is dan 18...here we go.
Deze man, die ik had leren kennen op het internet, was vrij knap van uiterlijk. Hij was rustig, aangenaam om mee te praten en een beetje verlegen. Hij had ook niet de minste poging ondernomen om foto's van zijn kroonjuwelen door te sturen om zichzelf voor te stellen.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar altijd op afknap. Je vindt iemand leuk en je vraagt om een paar foto's door te sturen en dan ineens. Bam, daar ist ie dan. De dickpick. Ik begrijp niet goed wat het doel is van die mannen. Denken ze dat je daar meteen heel erg opgewonden van wordt? Denken ze dat een foto van hun pik oogstrelender is dan eentje van hun hoofd?
In elk geval leek deze man niet op iemand die graag zulke foto's zou sturen. Hij was schrijnwerker en had een dochter. Hij zei wel meteen dat zijn dochter zijn alles was en bij een confict, ik na zijn dochter zou komen. De dochter had blijkbaar in het verleden al andere relaties van hem op de klippen laten lopen in een wedren om haar vader's aandacht ten opzichte van de potentiële 'afpakker'. Dat stoorde mij wat. Ik ben niet graag het vijfde wiel aan de wagen, maar wie weet viel het allemaal wel mee.
Op zeker ogenblik bedankte ik hem om geen dickpics te sturen naar mij. Hij was een beetje onthutst hierover en zei dat hij dat zeker niet zou doen en dat hij al nare ervaringen gehad had met vrouwen en zijn kroonjuwelen.
Voor je het weet zeg je dan natuurlijk "Waarom? " en kan je jezelf wel op je kop slaan om dit te doen.
Hij aarzelde even en zei toen nogal stotterend dat sommige vrouwen schrokken en hem daarna afwezen na het zien van zijn kroonjuwelen.
Ik hoorde mezelf vragen waar ze dan zo van schrokken.
"Te groot" hoorde ik hem ongemakkelijk zeggen.
Tja, dan krijg je natuurlijk al een beeld voor ogen en vraag je je af wat je hier in godsnaam op moet zeggen.
"Hij komt toch niet tot aan je knieën?
"Neen, een paard ben ik nu ook niet." zei hij.
Er viel een ongemakkelijke stilte.
Het voelde voor mij niet goed aan om eerst mannen te veroordelen om zulke foto's op te sturen of over dit onderwerp te praten en dan zelf zo een vragen te gaan stellen.
Ik begon dan maar over iets anders te praten, maar je voelde heel erg dat er een gemaakte sfeer was die bleef hangen.
"Ik denk dat jij me ook al beu bent nu."
"Neen, waarom denk je dat?"
"Je bent 'anders'. "
"Neen hoor..." ik voelde me ongemakkelijk want ik was hier aan het liegen.
"Het is met wat we hiervoor hebben gezegd, is het niet? "
Ik zuchtte. " Ja, eigenlijk wel."
"En nu ga jij ook lopen of een excuus verzinnen waarom je niet verder met me wil. "
"Zo snel ga ik niet lopen."
"Maar je zit er wel op te denken? "
Stilte.
"Luister, ik wil niet meer verder op deze manier. Als we mekaar ontmoeten en alles is goed tussen ons en het komt ervan om één en ander te laten zien en je gaat dan gillend lopen dan denk ik dat ik nooit meer aan een relatie wil beginnen."
"Wat wil je dan zeggen, eerst met elkaar afspreken om alles te laten zien? Dat is ook wel goor, niet? "
"En als ik je nu eens een foto stuurde? "
"Heu...."
"Ja of neen? En ik denk dat dit voor mij veel erger is dan voor jou om de foto te ontvangen.
Ik kon mezelf niet geloven toen ik ja zei op de foto.
Na de foto gezien te hebben was ik gerustgesteld. Wat die andere vrouwen daar mis aan zagen begreep ik niet goed, maar in elk geval was de man heel erg blij dat ik hem niet de laan uitstuurde.
De volgende dag stuurde hij mij nog wat foto's. Dat vond ik niet zozeer nodig, maar ja, ik had er eigenlijk zelf om gevraagd. Nu zeggen dat ik geen foto's wou zou hypocriet zijn.
Maar de foto's bleven komen. Erger nog, ik kreeg afgebonden kroonjuwelen, platgedrukte kroonjuwelen, met het heft van een mes bewerkte kroonjuwelen en zelfs een zielige foto van zijn onderdelen op tafel, platgedrukt met een vleesschepje, of hoe noem je zoiets? Waar je je hambuger mee omdraaid in de pan. Hier preste het vlees ook tussen de lange gleuven van de schep door.
Sorry, maar voor mij is dit marteling en helemaal niet leuk of erotisch.
Als hij dacht dat ik een beetje moe of depri was, stuurde hij me dickpics. Als hij mij wou opvrolijken, dickpicks. Ik kreeg tussen de vijftien a twintig foto's van hem elke dag. Hij praatte over niets anders.
Ik wou heel graag het gesprek op andere onderwerpen afstemmen, maar telkens ging het gesprek terug over de foto's en bleven nieuwe foto's mijn gsm terroriseren.
Hoe ik ook interesse betoonde in zijn werk, zijn hobbies, zijn leven, zijn dochter....telkens kwam het geprek terug op dickpicks en zag hij deze fotos als heil voor alles.
Met het uitblijven van succes zei ik hem dat ik vond dat hij teveel dickpics stuurde.
"Ben je dat nu al beu? " vroeg hij verbaasd. Net alsof er met mij wat scheelde.
Hij stuurde als antwoord nog meer dickpics. Hij vond het ook zijn taak om me interesse in sex te laten hebben, want dat is belangrijk in een relatie.
Na een paar maanden zei hij dat het misschien tijd was om eens af te spreken, anders zouden we gewoon blijven texten met elkaar.
Ik had er genoeg van. Ik zei hem dat we elkaar helemaal niet kenden, waarop hij schrok en me terug een hele lading dickpics doorstuurde. Heel expliciet en niet mis te verstaan zei ik dat ik de man achter de pik wou leren kennen en als dat niet kon, ik niet wou afspreken.
Ik was plots asexueel, net als zoveel andere vrouwen en ik begreep zijn openheid niet.
We hielden het hierna voor bekeken.
Reactie plaatsen
Reacties