De volgende dag gingen we nog één mogelijke klant spreken. Hij liet me wat toeristische delen van Londen zien en vroeg of ik zin had vanavond naar een echt feestje te gaan.
"Je gaat me toch weer niet ten huwelijk vragen?"
Hij grijnsde breed. "Neen, maar mijn vrienden denken wel dat je mijn vriendin bent. "
Het leek hem beter even te zwijgen toen hij mijn gezicht zag.
"Morgen vertrek je weer, dus kunnen we toch een feestje bouwen?"
"Ja, ok dan."
Hij ging een paar vrienden ophalen. Ik zat vooraan, hij reed en de drie vrienden stapten in achteraan.
Londen op een zaterdagavond was druk. Maar dan was er een goed liedje op de radio. De vrienden achteraan werden gek. "Luider, luider!!!"
Het volume schoot omhoog en de vier mannen begonnen mee te zingen en te bewegen. Rood licht. We stoppen, maar de mannen deden zoveel mee met het nummer, dat de hele auto stond te hoppen alsof hij zelf op de dansvloer stond.
Ik probeerde mij in te houden, maar het werkte gewoon aanstekelijk. En het bleven leuke nummers. Heel de weg naar het restaurant bleven de mannen zingen en ze waren nog aan het dansen als ze uitstapten.
En dan kwamen we in het restaurant, waar overwegend zwarte mensen zaten. Misschien is dit niet het juiste woord. Ze waren overal aan het dansen, terwijl ik me afvroeg of dat hier wel de bedoeling was.
Ee superenthousiaste 'mama' kwam vanachter de toog en heette ons welkom. Ze gaf me een verpletterende hug en ik rook weer die typische geur van gisteren. De delicatesse werd hier ook geserveerd. De mannen zaten al aan tafel en waren uitzinnig. Een blanke dame zat tegenover mij met haar hoofd op haar elleboog. Haar vriend was een soort van exotische dans aan het doen en had een hoed op. Hij danste rond haar terwijl ze op de stoel bleef zitten en sprong dan op tafel om verder te dansen.
Het viel mij op hoe lenig de man was. Blijkbaar was dit een beetje te vermoeiend voor zijn vriendin die naar mij keek met een blik van "Heb jij er ook zo ene?"
Ik werd door de 'mama' aan iets voor mij eetbaars geholpen en de andere mannen kozen de delicatesse.
De man met de hoed was van tafel gesprongen en sprong nu rond op de dansvloer.
"Een jaar" zei ze "zijn we samen, maar het is soms heel vermoeiend."
Ik bedacht dat wij, als Belgen toch een heel erg saai volk waren. De ambiënce die daar was had ik nog nooit gezien. Toen ik zag dat mijn agent een glas bier op zijn hoofd gezet werd door zijn vrienden en die zo bleef zitten, bedacht ik dat het ver tijd ging zijn om naar huis te gaan. Niet veel later was hij met het glas op zijn hoofd in slaap gevallen en ik nam het van zijn hoofd en zette het op tafel.
Afscheid moest blijkbaar van het hele restaurant genomen worden en buiten zat er mij niet veel anders op dan mijn agent zijn zakken te doorzoeken naar zijn autosleutel. De vrienden gingen nog wat blijven en zouden wel een ander ritje naar huis versieren.
Toen ik na veel verkeerd rijden op zijn oprit reed werd hij wakker.
"Heb jij gereden?"
"Nee, de auto heeft zelf gereden." zei ik sarcastisch.
"Dat hoefde toch niet."
"Man je zat met een glas bier op je hoofd in het restaurant te slapen."
Weer die grijns. " Echt? "
"Ja"
"En is ze gevallen? "
"Neen."
"Vond je het leuk?"
"Eigenlijk wel."
De volgende dag is hij nog met zijn wagen voorgereden om me op de juiste weg te zetten. Hij wou nog met mijn moeder bellen om te zeggen dat alles met mij in orde was en dat ik nu naar de ferry ging. "Ik heb goed op je dochter gepast. " zei hij nog.
toen ik mijn gsm terugkreeg zei mijn moeder " Wat heeft die een poezewoeffestem." Ik moest ermee lachen. Hij had haar ook volledig ingepalmd.
We namen afscheid en ik reed naar de ferry. De overtocht ging goed en voor ik het wist was ik terug thuis. Zonder drugshond deze keer.
We hebben nadien nog veel contact gehad. Spijtig genoeg resulteerde het in niet veel verkoop. De diamanten vond ik toch te riskant. Andere zaken waren een te grote omzet.
Hij belde me nog om te zeggen dat hij vond dat hij het niet goed gedaan hed, want hij had me niet kunnen overtuigen om zijn verloofde te worden.
Maar er waren toch een heleboel dingen die me niet lekker zaten, zijn kantoor...nooit gezien. En die telefoontjes van zijn werk...ik denk dat hij gewoon gezegd had op zijn werk dat hij ziek was. Dat huwelijksaanzoek out of the blue. Het huis dat ineens niet van hem was en die verschillende slaapkamers die ineens er niet waren...
Maar hij was altijd goedgezind, had respect voor me en had een heleboel moeite voor mij gedaan zowel voor de zakelijke kant als waar het ging over mij beschermen. En ik vergeet nooit meer om met vier zingende en auto dansende mannen door Londen te rijden.
Het contact viel weg en een paar jaar later heb ik hem nog is opgebeld. Zoals gewoonlijk werd ik onthaald met enthousiame, maar hij woonde niet meer in Londen. Hij zat in Afrika. Hij wou dolgraag dat ik langs zou komen, maar dat is nooit gebeurd.
Reactie plaatsen
Reacties