Sleeping Beauty

Op zeker moment zag ik een oproep in de krant die mij in contact met een man die op zoek was naar iemand om de huur mee te delen. 

Ik nam contact met hem op en hij stelde voor om eens af te spreken en te zien hoe we dat beiden zagen en of het wel ergens klikte. We belangijk natuurijk als je nadien op elkaars lip zit. 

Dus we maakten een afspraak. Onze interesses hier waren puur financieel. 

Ik kom op de afspraak en de man komt me beneden begroeten. Hij gaat me voor naar een ontiechelijk kleine woonruimte met een paar meubelen in en wat boeken die hij in kartonnen dozen aan het doen was. 

Geschokken door de afmeting van de ruimte vraag ik: "Het is toch hier niet dat je de huur wil delen?"

"Neen" zei hij "maar ik wil hier weg, dus ik ben alvast wat spullen aan het inpakken. Het is hier te klein."

Daar waren we het dan in elk geval al over eens. In de kamer stond een bank, een koffietafeltje, een kastje en een kleine open kast met boeken. Met de dozen op de vloer kon je net de bank bereiken. 

Hij vroeg me wat ik wou drinken en zei dat ik plaats mocht nemen op de bank. 

Ik zette mij langs één kant van de bank en hij zette zich langs de andere kant van de bank. 

"Ik vind het belangrijk dat we samen iets zoeken, dat het huis ons beiden aanspreekt."

"Dat is inderdaad een goed idee." antwoordde ik. 

We begonnen een gesprek over locatie, prijs, soort van woning, tuin of geen tuin.

"Maar we mogen ook niet vergeten om een beetje te weten te komen over de andere persoon. Hobbies, ben je een vroege vogel of een nachtraaf, werk, vrienden..."

"Juist." knikte ik.

"Ik ben bijvoorbeeld een rustig persoon, als jij in het bezit bent van een prachtig drumstel dan kan ik dat niet zozeer appreciëren."

Ik schiet in een lach."Nee, geen drumstel."

"Gelukkig maar. Zeg en ik ben single en jij?"

"Ook."

"Zoek jij iemand? "

" Niet echt."

"Want we moeten wel zien dan hoe we dat oplossen. Dat er geen onenigheid van komt. Blijft die persoon hier dan slapen? Wonen? Betaald die mee huur? "

"Daar heb je gelijk in, daar had ik eigenlijk nog niet aan gedacht."

"Tenzij wij natuurlijk een klik hebben. Dat zou wel grappig zijn he. Dat we hier nu zo praten over een huis en later misschien een koppel zijn."

" Ja dat zou wel grappig zijn."

Het was nu wel geen lelijke man, maar het interieur zegt ook veel over iemand, en dit interieur was heu wel zielig. En dat koffietafeltje, daar kon ik mijn ogen niet afhouden. Dat was echt zo een oud houten tafeltje en had al veel meegemaakt van tassen en glazen en spullen die erop gelegen hadden en hun markering in het hout achtergelaten hadden. Niet dat het vies was, het was afgekuist maar het zag er scruffy uit. 

Ik was dat in gedachten al aan het afschuren en met en houtproduct aan het bewerken. 

"En vertel is, jij had toch ook een boek geschreven he? " 

De man keek mij geïnteresseerd aan. 

"Ja dat klopt. "

"Over wat gaat het boek? "

"Het is een Sci fi boek met actie."

"Heb je dat zelf helemaal bedacht? "

"Ja, dat heb ik. Ben er ook lang aan bezig geweest."

"En waar gaat het dan juist over? "

Een wereld waar mannen slaven zijn en per opbod verkocht worden. De vrouwen heersen.

"Dat is een interessante gedachte. Dat hoor je niet veel, vertel is verder..."

De man leek ontzettende interesse te hebben voor mijn boek, maar eens ik begon te vertellen, begon hij te knikkebollen. Zodra ik stopte met spreken schoot hij wakker en vroeg me meer vragen, waarop hij weer begon te knikkebollen. Ik dacht van maar te zwijgen...

Maar nu zat ik natuurlijk met een slapende man op een bank en ik wist niet goed wat ik met deze situatie moest. Dus ik schraapte mijn keel.

Geen reactie. 

God, ik moet echt wel heel slaapverwekkend zijn. 

Hij bleef maar slapen. 

Uiteindelijk heb ik aan zijn arm moeten schudden om hem uit dromenland te halen. 

Ik zei hem dat we maar beter op een ander tijdstip verder zouden praten en hij verontschuldigde zich en zei dat hij erg moe was. Ik stond op en gaf aan naar buiten te wilen. Hij ging achter me aan, tot er plots gestommel was in het trappenhuis. Ineens paktje hij mijn hand vast en zei: " Je hebt heel het huis nog niet gezien."

Ik was al een paar trappen naar beneden aan het gaan. Maar hij trok me mee. Ik verstond dit helemaal niet. Met een ruk trok hij me in een benepen badkamer die dezelfde stijl en elegance vertoonde als de leefruimte. 

Hij liet mijn hand los en zei: "En ik heb je nog niet gevraagd of je nog wat wou drinken."

"Dat hoeft helemaal niet."

"Echt, het is geen moeite, wacht hier even."

Hij vloog de badkamer uit en kwam met twee glazen drinken terug.

Tegen mijn zin nam ik het glas aan en hij dronk zijn glas in één teug leeg. Ja en ik wou weg, dus ik drink sneller, sneller...Voor mijn glas leeg was, wou hij ineens heel snel naar de buitendeur. 

Het deed me denken dat ik op de set van Fawlty Towers terechtgekomen was en dat ik waarschijnlijk de persoon in de trappenhal niet mocht tegen het lijf lopen. 

Met de snelheid als iemand die achtervolgd wordt rende hij de trap af. Beneden deed hij de deur open en duwde me net nog niet buiten. Ik begon naar mijn auto te lopen en hij wuifde even en smeet de deur dicht. 

What the f*** was dat. Was dat zijn vriendin of vrouw ofzo daar beneden? Was hij beschaamd voor mij? En wie valt er nu in slaap als hij bezoek heeft. De man was geen bakker, en toch viel hij in slaap.

Ik reed naar huis. Voelde me echt onbestemd. Dit was nu weer zo een gesprek waar je helemaal niet van verwacht dat het zo gaat verlopen. 

Een aantal dagen gingen voorbij. Ik had eigenlijk genoeg van die man gezien zijn gedrag, het in slaap vallen en trieste interieur. En dan drinken halen om in die benepen badkamer te drinken...Maar hij belde me ook niet terug. En toen werd ik daar kwaad over. 

Na drie weken wachten , schreef ik hem een bericht: 'Eindelijk wakker? Als je geen interesse meer heb om samen iets te zoeken of eender wat had ik graag gehad dat je me daarvan op de hoogte stelde in plaat van je te hullen in stilzwijgen. Ik vind het niet normaal dat ik zelfs geen berichtje of telefoontje krijg en ook totaal geen reactie krijg op mijn berichten. 

Tot mijn verbazing krijg ik een ingesproken bericht van hem. Hij verontschuldige zich en zei dat ik inderdaad gelijk had. 

Een paar maanden later krijg ik ineens terug een bericht van hem. Of we nog is kunnen afspreken. En dat alles verkeerd gelopen was en hij geld had. Hij wou een huis kopen nu en dat samen met mij. 

Ik krijg verjaardagswensen van hem. Een vraag of hij mij mocht opbellen.

Dat heeft hij gedaan. Ik was wel argwanend maar hij bleef maar aandringen. Na een intense periode van veel berichtjes sturen, ineens niets meer. 

Ik kon die man niet volgen. Wat wou hij nu eigenlijk. Na een bits telefoontje van mij naar hem, haastte hij zich opnieuw om te zeggen dat hij echt wou afspreken en naar een huis gaan zien met mij. 

Voor mij was het genoeg. Voor hem blijkbaar ook, want hij heeft nooit de afspraak om dat huis te bekijken vastgelegd. Ik heb hem ook niet meer gehoord.