We zaten in de keuken. Hij ging koken ik mocht niks doen.
Met een brede grijns startte hij met groenten te snijden, veel tomaten en heel veel olie in het gerecht. De olie zou dan zaken die nogal taai zijn, dieper koken en zacht maken.
Beenderen en specerijen werden in een grote pot gedaan. Hij was ijverig op een stukje vlees met een schuursponsje aan het wrijven. Grijnzend zei hij " Weet je wat dit is? " Hij liet iets flabberend zien.
Ik had geen enkel idee.
"Koeiemaag. Je moet dat goed uitwassen."
Oh jee en daar ging dan ook nog een hoop kip bij en vis.
"Het is een delicatesse" zei hij met een brede glimlach.
Ik begon toch mijn twijfels te krijgen over zijn menu. De geur was heu....laat ons zeggen niet bepaald waar ik wild van werd.
Na meer dan vijf uren schrobben en koken en roeren was de keuken onherkenbaar. De tomaten plakten tot tegen het plafond, maar met dezelfde glimlach begon hij ook alles op te kuisen. Hij haalde een diep bord boven en zei trots dat ik eerst mocht proeven. Hij behandelde de inhoud van de pot alsof het kaviaar was.
Nu had ik een bord dampende heu wat het ook was voor mij staan en er lag een groot gewricht van een koe bij en ook maag en hier en daar een stuk vis en kip.
Ik had geruime tijd in India gezeten en daar serveerden ze me ook dingen die ik zelfs in hun oorspronkelijke toestand niet herkende. Soms was het volledig buiten mijn smaakpallet, maar je ziet dan dat je na een tijdje een smaak begint te krijgen voor sommige gerechten. Ik had ook deelgenomen aan vergaderingen waar men een schoendoos op een stoel zette, daar krantenpapier op legde, de schoendoos daarop uitkiepte met iets wat gefrituurde tarwe bleek te zijn met zout en kruiden. Iedereen grabbelde van die tarwe, stak het in hun mond en gooide de overschot terug op de stoel. Daar was dan een andere man ijverig stukjes marsepein in aan het gooien en die deed dan voor dat die marsepein in de tarwe moest gerold worden en iedereen vond het heerlijk.
En dan denk je dat iedereen zijn zever aan die tarwe plakt en ze dat netjes teruggooien bij de rest. Ze zeggen ook dat het niet beleefd is om te weigeren. Dus zet je je verstand op nul en eet je mee van de stoel.
Ik durf toch wel van mezelf zeggen dat ik één en ander gewoon ben. Maar nu stond dat bord voor mij en de geur...ow de geur....
Die man had uren staan koken om mij iets blijkbaar heel erg lekker te maken. Hij stond uit een ander bord uit dezelfde pot te eten en te zeggen: " Mmm lekker..."
De geur deed mijn maag keren en voor de eerste keer heb ik geweigerd iets te eten dat ik niet kende. Ik voelde me verschrikkelijk.
Hij begon in paniek te geraken. Ik moest eten. "Lust je banaan?"
"Ja dat lustte ik wel. "
De man begon grote bananen te pellen en door te snijden. Hij bakte voor een heel leger. Voor ik het wist zat ik met een bord van zo een 25 cm opgestapelde gebakken banaan voor me met zout op.
"Eet, eet....je moet eten!"
Daar heb ik dan van gegeten, maar uiteraard niet heel het bord.
Ik was blij dat ik mocht gaan slapen. Dus weer maar met twee in één bed. Maar hij bleef netjes op zijn stuk van het bed. Ok daar had ik geen problemen mee.
Reactie plaatsen
Reacties