Ik was in Londen met mijn agent, om me voor te stellen aan potentiële klanten. We zaten in zijn wagen en waren onderweg naar zijn bedrijf wanneer zijn gsm afging. En dan ging hij terug af en terug en hij zuchtte.
"Druk? " zei ik tegen hem.
"Ja , altijd. Maar mijn secretaresse belde net dat ze niet komt werken, ze is ziek."
"Ow, kan gebeuren"
"Dan moeten we een andere keer gaan want dan is er niet veel te zien en ik heb de sleutel niet van het bureel."
Tja, wat moet je daarop zeggen?
En hij moest nog ergens even stoppen. Ik kon in de auto blijven zitten. Hij rende een gebouw binnen en kwam wat later terug.
"Nu kunnen we iets gaan eten en daarna onze afspraak. "
In Londen kan je natuurlijk overal wel wat vinden om te eten. We gingen voor een broodje en hij dronk koffie.
Dan gingen we voor de afspraak. Een wuivende zwarte man komt goedgezind op ons aflopen. Mijn agent stelt me voor en ik neem mijn koffetas uit de wagen. Onze afspraak springt achteruit. "Je hebt een zwarte tas bij je!"
Ik begrijp de heisa niet en kijk om me heen omdat ik dacht dat hij het misschien op iemand anders had. Hij geraakte nog meer in paniek. "Zitten die juwelen in die tas?"
Ik zei: "Ja, wat is het probleem?"
"Jij bent blank"
Ik wist echt niet wat het probleem was. Dus ik kijk naar mijn agent en de man begint in het Afrikaans te roepen tegen hem.
Zo kon ik dus echt niet meer vogen en de man roept "Zet die tas in de auto en doe onopvallend."
Ik begin lastig te worden en vraag nogal nijdig wat nu eigenlijk het probleem is.
"Je hebt een zwarte tas bij en je bent blank."
"Enneh blanke vrouwen mogen hier geen zwarte tassen dragen? "
Hij wees ergens in de lucht. "Daar staat een camera." Hij wees naar een andere plaats " Daar staat ook een camera en daar en daar."
Mijn agent nam mij bij mijn arm en zei, " Zet de tas in de auto, hij is wat lastig;"
Maar gezien het bedrag van waarde in de tas wou ik de tas niet meer in de auto zetten, wat de man met zijn handen tegen zijn hoofd liet rondspringen.
Mijn agent bleef rustig. Die camera's staan daar om criminelen op te sporen. En drugs worden verhandeld in zwarte tassen. Als ze dat zien, kunnen ze ons oppakken.
Ik zuchtte: " Dat is toch geen erg, ik heb helemaal geen drugs bij mij, of wat wil hij nu zeggen met die blanke vrouwen? "
Hij wil alleen maar zeggen dat als twee zwarte mannen bij een blanke vrouw staan en er is iets, dat de zwarte mannen het altijd gedaan hebben.
Ik werd echt boos: "Ik heb geen drugs bij me. Als de politie komt zeggen we dat gewoon en als ze willen kunnen ze mijn tas doorzoeken. "
"Omdat wij zwart zijn denken ze altijd meteen het ergste. Als de politie komt, nemen ze ons alledrie mee voor verhoor en komen ze tot de vaststelling dat we niets misdaan hebben. Maar dan zitten we wel twee of drie uur in het politiekantoor. Heb je daar zin in? "
"Nee, daar had ik geen zin in."
"We moeten een neutrale plaats vinden, waar we niet opvallen."
Wat later zaten we in de lokale frituur. Met een argwanende bik van de blanke frituurhouder en een heel ongemakkelijke blik van mij, laat ik een paar juwelen zien. Ik vond persoonlijk dat we er nu superverdacht uitzagen.
De man met wie we een afspraak hadden leunde nu over het frituurtafeltje en fluisterde: "Diamanten"
"Veel diamanten"
"Daar handel ik niet in."
"Waarom niet? "
"Omdat ik daar niks van ken en die bedragen zijn te groot. Ik kan het verschil niet en de vervalsingen niet."
"Toch, ik zou op regelmatig basis diamanten kunnen gebruiken."
Het gesprek ging nog wat verder maar hij vroeg allemaal zaken die ik niet had of wou hebben. Hij verliet dat eerst het frituur en daarna wij, met de zwarte koffer.
Moest ik die frituurman geweest zijn, ik zou de politie gebeld hebben, maar ja, er gebeurde niets.
In de namiddag zagen we nog iemand en die had dan weer andere vragen. Ik noteerde alles en zou nadien navragen.
In de late namiddag kwamen we terug in zijn huis.
"Alle afspraken voor vandaag zijn gedaan. Heb je zin om naar een feestje te gaan? We kunnen daar ook eten."
Ja daar had ik wel zin in.
Dus wij samen naar een Londense ja wat was dat? Een bar? Op een podium stonden een paar strippalen maar er waren geen danseressen te bespeuren. Het publiek was ook heel erg verschillend, Indiërs, Afrikanen, Europeanen, alsmaal broederlijk naast elkaar en zich amuserend. Mijn agent kwam met eten af en we aten samen aan een klein tafeltje. Ondertussen hadden een paar Londenaars de strippalen ontdekt en waren ze, in een mooi kostuum de idioot aan het uithangen met dansje te doen. Het moet gezegt zijn dat de dames dat veel beter zouden gedaan hebben. De mannen dansten en iedereen had er plezier in.
Dan ging mijn agent ook meedansen, gelukkig voor mij niet aan zo een paal, maar op de dansvloer ervoor.
Blijkbaar was hij aan het wachten tot ik mijn eten op had.
Dan ging hij ineens op een podium staan. Alle spots gingen aan en de muziek ging af. De paar mannelijke paaldansers hadden het op de duur ook door dat ze niet verder konden dansen. Iedereen keek naar mijn agent.
Hij keek in de massa en zei dat hij vandaag heel erg blij was, want zijn zakenpartner was hier en hij verklapte dat hij mij had meegelokt met een smoes.
Er werd een spot op mijn gezet en ik dacht yep, ik heb het weer vlaggen.
Hij vroeg me op het podium te komen. Tegen mijn zin kwam ik naar voor en klom op het podium.
Hij keek naar mij en lachte: "Ik heb je naar hier gelokt met een smoes omdat ik je iets wil vragen. Jij bent voor mij zo slim en mooi en ik ben maar een man alleen. Ik wil niet meer alleen zijn. Wil je met mij trouwen?"
Nu zou je even zo een time out moeten hebben, ik sta daar dus in een zaal waar een man of 500 naar ons staat te kijken, met een spot op ons en hij neemt de gouden ring uit zijn zak en presenteert die aan mij. Ik was dus blijkbaar de verloofde. De hele zaal was stil. Ik ben nu niet vaak verlegen of uit mijn lood geslagen, maar ik kan je vertelen dat ik toen echt even niet wist wat te doen. Ik had de moed niet om neen te zeggen, dus ik zei ja en heel de zaal begon te juichen, hij deed me de ring aan mijn vinger en hij kuste mij. De muziek begon weer en de mannen begonnen weer tegen die strippalen aan te schuren. Onder oorverdovend geklap kwamen we het podium af en hij drukte mij bijna plat tegen zijn borst. Mensen kwamen onze handen schudden en ons proficiat wensen. Er was gewoon niet aan te ontkomen.
Na volledig afgelikt te zijn door zijn kussen over heel mijn gezicht en voortdurend mensen aan onze tafel te hebben die ons geluk toewensten gingen we naar huis. Ik had tussendoor getracht hem te zeggen dat dat toch wel heel erg onverwacht was en ik liever eerder op de hoogte gesteld had willen zijn van zijn plannen.
Met een brede grijns zei hij dat hij blij was dat hij dit allemaal geheim had kunnen houden.
Thuis zei hij dat ik het bed mocht hebben, dat hij wel in het zeteltje zou slapen.
"Je moet geen schrik hebben, ik ga geen gekke dingen doen."
"Over gekke dingen gesproken...ik moet je zeggen dat ik niet dierf van neen te zeggen voor heel die zaal."
Zijn glimlach verstomde. "Je wou eigenlijk neen zeggen?"
"Ik ken je helemaal niet. Hoe kan ik nu ja zeggen?"
Hij zuchtte: " Nu dacht ik eindelijk iemand te hebben die met mij een sprookje wou beleven. Ik dacht dat je dat meende toen je ja zei"
Man ik voelde mij ellendig. Hij knoopte in gedachten verzonden de knoopje van zijn hemd los, deed het uit en smeet het achteloos op het zeteltje. Ineens richtte hij zijn hoofd terug op alsof hij een idee had.
"Maar natuurlijk heb ik nu nog een paar dagen de kans om je van gedachten te doen veranderen. Hij draaide zich om en begon met zijn lichaam te bewegen op onhoorbare muziek. Langzaam deed hij zijn onderlijfje uit en zijn rug leek als een landingsplatform voor helicopters. Massieve spieren.
Hij draaide zich om naar mij en zei "Zeg nu zelf..wie kan dit weerstaan?" Hij liet de spieren van zijn borsten bewegen.
Ik zei "Jij neemt het zeteltje. Slaapwel"
Hij grinnikte en zei op de tonen van een kinderrijmpje " Jij gaat me niet kunnen weerstaan, je zal wel zien....hihihi"
Dan ging hij in zijn zeteltje zitten en sloeg het deken over hem heen.
Midden in de nacht kroop hij bij mij.
"Ik weet niet of je het beseft, maar dit is niet je zeteltje."
"Ja dat weet ik. "
"Waarom ben je dan hier? "
"Dat zetetje is niet te doen."
"Tegen wie zeg je het? "
"Ik blijf hier op mijn kant. Ik beloof het je"
Tegen de ochtend had hij zijn arm rond mij en plakte hij met heel zijn lijf tegen mij. Dan draaide hij zich om in zijn slaap, lag op zijn rug verder te slapen, maar ik wou uit het bed en me gaan klaarmaken. Dus ik draai me heel stil om en probeer over hem te stappen maar de beweging van het bed maakte hem wakker en hij trok aan mijn arm waardoor ik op hem viel.
"Zie je wel dat je me niet kan weerstaan?" grinnikte hij. Hij had zijn been over mijn been en zijn armen rond mij. Ik kon niet meer weg.
"Ik wil uit bed." zei ik tegen hem.
"Weet je, ik zou graag willen trouwen."
"Dat is duidelijk"
"Wil je iets doen voor mij? "
"Ik wil uit bed."
"Even stoppen met tegenwringen."
"Ik kan niet anders want je hebt me in de klem."
"Vindt je mij afstotelijk?"
"Neen, waarom?"
"Ik was verliefd op je de moment dat ik je foto zag. "
"Het had leuk geweest dat je me dat had laten weten. Ik dacht dat je een vriendin had."
"Nee, al twee jaar niemand meer. Ik stond op trouwen, maar vlak voor het huwelijk is ze ineens van gedachten veranderd."
"Wil je doen alsof je me graag ziet en mij kussen zonder dat ik je moet tegenhouden en je wegrent?"
Hij keek mij zo raar aan, breekbaar, zonder masker.
"Sorry," zei hij. "Ik had dat niet mogen vragen."
Ik kuste hem, uit schuldgevoel? Neen, ik kon begrijpen dat hij even een vucht uit de realiteit wou en dat ik dat meespeelde. Maar de kus werd een filmkus. Het moment waarop je als kijker helemaal meegaat in de belevenis van het moment. De ultieme kus. Ik denk niet dat ik ooit zo gekust geweest ben. Ik moest mijzelf wegtrekken van hem en was compleet overstuur.
Ik bleef een hele tijd in de badkamer. Mijn gedachten op orde zetten. Maar ik kon daar niet blijven, we hadden nog werk.
Terug beneden kreeg hij telefoon van zijn tante. Blijkbaar was die op de hoogte van zijn plannen voor het huwelijksaanzoek en vroeg ze hoe het gegaan was. Ik hoorde haar gillen toen hij zei dat ik ja gezegd had. Ze wou me spreken en ik verstond haar haast niet door het gegil. Hij ging achter me staan en probeerde mee te luisteren terwijl hij me vastnam. Ik voelde zijn adem in mijn nek en vond mezelf een enorme leugenaar.
"We zijn aan het liegen tegen die vrouw. " zei ik wanneer ik de gsm teruggaf.
"Jij kan nog altijd van gedacht veranderen, dan liegen we niet." hij kuste mij in mijn nek. Hij had superzachte lippen en dit deed mij echt niet beter voelen.
"Ik zal maar beter wat anders verzinnen voor ik een klap in mijn gezicht krijg. "
Hij rommelde wat in de kamer en begon zijn armen en voeten met olie in te smeren.
Ik stond hem een beetje onozel te bekijken.
"Wist je dat niet? Wij moeten olie op onze voeten en handen doen anders worden we wit. "
Ik dacht dat hij dat zei als grap, maar blijkbaar zat daar iets van waarheid in. Huidschilfertjes moesten verzorgd worden, anders zag de huid er grijs uit.
Hij deed een zwarte broek aan en een zwarte passende t-shirt, een zwarte bandana op zijn hoofd en een zwarte zonnebril op.
"Als je nu voor een zwarte muur gaat staan ben je onzichtbaar."
Hij lachte. "En als ik voor een witte muur ga staan, ben ik jouw bodyguard. "
We hadden afspraak in een hotel met een klant. Ik was er niet van overtuigd dat deze outfit nu gepast was in een hotel. Ik vond dat ik eerder met een rapper op stap was. De klant kocht enkele stukken.
Mijn agent was in zijn nopjes en vroeg of ik al is Afrikaans eten gegeten had. Neen, dat had ik niet.
"Ik ga voor jou koken. Het gaat geweldig lekker zijn. Kom we gaan samen winkelen."
Wij dus naar een lokale markt. De geuren daar waren overweldigend voor mij. Ik begon hoe langer hoe meer onwel te worden. Ook omdat ik nog niets gegeten had en nu die warmte en die geuren. Ik probeerde mij goed te houden, maar voelde dat ik aan het wegdraaien was. Ik had dus geen andere optie dan tegen mijn agent te zeggen dat ik mij onwel voelde.
Dat gaf direkt reden tot paniek. "Moeten we een dokter hebben? Wil je naar een ziekenhuis?"
Ik bekijk hem vies en zeg "Ik heb geen nood aan een ziekenhuis. Geef me je arm is dant ik me aan jou kan vasthouden."
Weer grote paniek. Er mocht mij niks overkomen. Want dan zou men denken dat hij mij iets had willen aandoen.
"Ik wil gewoon naar huis en wat rusten en iets om te drinken."
Hij bracht me eerst terug naar huis en ging dan een flesje cola voor me halen en iets om te eten.
Wanneer hij zeker was dat alles in orde was met mij ging hij verder boodschappen doen.
Reactie plaatsen
Reacties