Children's menu

Ik was op een uitje met een lief van mij. 

We waren al samen op restaurant gegaan, maar het was meestal pizza of zoiets, want dat vond hij lekker. 

Om eens iets anders te zien dan pizza nodigde ik hem uit in een klassevolle taverne. We dronken iets op het buitenterras en al snel kon ik merken dat dit alles niet zo naar zijn meug was. 

Toen ik voorstelde om iets te eten, zei hij daarop ja. Ik gaf hem een kaart, hij bekeek die en zei dan dat hij niets lustte van de kaart. 

"Dat meen je nu niet" zei ik. "Hier hebben ze zo een lekkere zaken. "

Tegen zijn zin keek hij terug op de kaart en zei dat hij een kinderfriet wou met een curryworst. 

"Heb je geen honger dan?"

Ja, hij had wel honger, maar hij wou friet.

Ik fluisterde naar hem: " Dit is een mooie taverne, ze serveren hier geen curryworsten met friet voor volwassenen."

"Ze kunnen toch een curryworst extra doen en een handvol frieten meer? "

"Ja, dan moet jij dat maar vragen he."

Ik kreeg een zuur gezicht als antwoord. Ik vond dat hij ook eens een keertje moeite mocht doen om zich aan te passen aan iets wat ik leuk vond.

De ober kwam, ik gaf mijn order en mijn fantastisch lief zei dat hij niks wou, enkel een cola. De ober was een beetje van zijn melk omdat hij zich ook helemaal begon op te bollen als een beer in winterslaap. Waarschijnlijk dat de arme man dacht dat hij onwel was of zo. Hij bekeek hem echt heel eigenaardig. 

Van zodra de ober weg was, zei mijn lief: "Snel, nu kan je achter hem aan om mijn bestelling op te geven."

Ik kijk hem verbaasd aan. "Je stuurt hem net door. Waarom zeg je dan niets?"

Mijn lief siste door zijn tanden, nog meer de aandacht op hem krijgend hierdoor: "Je moet zeggen een kindermenu voor een volwassene."

Dus ik zuchtend achter de ober aan. Die kende mij van ziens, omdat ik daar nogal kwam. Ik legde hem uit dat het lief een vreselijke zin had in friet met curryworst en of het mogelijk zou zijn de menu aan te passen voor hem. 

De ober vroeg mij het onvermijdelijke, of mijn vriend zich niet al te best voelde. We keken beiden naar hem en hij hing nu langs één kant met zijn hoofd langs zijn stoel een beetje zijdelinks over de leuning. Met een verontschuldigende blik zei ik "Hij is niet van België"

De ober knikte begrijpend en zei dat hij dat wel zou regelen voor mij.

Een beetje later kwam hij met een bord frieten en twee curryworsten. Mijn vriend ging half recht zitten en negeerde de ober en ook het bestek en begon alles met zijn handen naar binnen te werken. 

Ken je dat gevoel dat je denkt dat iedereen naar jou zit te staren? Ja, dat was zo een momentje. 

Als we weggingen, ben ik nog even de ober gaan bedanken voor zijn moeite. Die was daar erg opgezet mee. Ik voegde mij terug bij mijn vriend die met een misnoegd gezicht veel te hard zei dat dit een luizige tent was. Mijn blik kruiste die van de ober, die minzaam naar me lachte. Waarschijnlijk dacht hij 'Dumpen die kerel'.