Hunger Games

Op zeker ogenblik werkte ik voor een excentrieke dame. Ze was van Nederland afkomstig en ze had om één of andere reden nooit graag dat ik naar huis ging. Dus probeerde ze altijd een situatie te creëren waar het nodig was dat ik langer bleef. Ik was aangenomen als boekhouder, maar al snel bevond ik mij in de kelder om dingen te repareren, aan de telefoon om afspraken te maken enz.

Tja het kan een voordeel zijn dat je veel kan, maar ook een nadeel. En het nadeel was dat ik niet naar huis geraakte. Mijn echtgenoot dacht daar de perfekte oplossing voor gevonden te hebben door mij te komen afhalen. 

Nu was mijn echtgenoot niet van het eerste gebarsten. Hij was ontelbare keren in het nieuws geweest, er werden interviews afgenomen van hem en hij stond regelmatig in de krant. 

Ook in het dagelijkse leven was er weinig wat hem echt van zijn stuk bracht. 

Nu hadden we een poetsvrouw in dienst gehad, die mijn bazin geselecteerd had op basis van haar schoenen. Heu ja, je leest het juist, ze had hele hoge hakken aan op de solicitatie en inderdaad het waren mooie schoenen. Op mijn opmerking of het niet lastig zou zijn voor haar om op die hele hoge hakken vloeren gaan te kuisen en spiegels ( die we in de zaak heel veel hadden) werd gezegd dat dat allemaal best zou gaan. 

Het is altijd spijtig te zien achteraf dat ik gelijk had. Het mens kon niet op of weg met een zwabber door de hoogte van haar hakken en ze was erin geslaagd om de spiegels viezer af te leveren dan dat ze gestart was om ze te poetsen. 

Dat vondt mijn bazin heel erg. Dus ontsloeg ze haar en kwam dan geestdriftig met een emmer en twee sponzen af. 

"Toch niet erg? Dan doen wij het samen!"

"Doen we wat samen? "

Ze tuitte haar lippen alsof ze Marilyn Monroe was en sprak met een zwoele stem: "Kan jij spiegels poetsen?"

Ik zuchtte. Weer een nieuwe taak. "Ik kan wel spiegels poetsen, en goed zelfs want ik heb altijd de ruiten van de bakkerij gepoetst en dat moest streeploos. "

Met een pruillip keek ze naar me: "Lieve Schat, kan je dan even die spiegels poetsen?"

"Je weet toch wel wat je mij betaald? Kan je niet beter iemand anders vragen voor die spiegels? "

"Nee, die het ik net buiten gezet. Ik zal de vloer kuisen."

Dus ik sta recht, en neem alles om de spiegels te poetsen om achter mijn rug te horen gillen dat ze dat zo enig vondt dat ze zo mooi waren en zo blonken.

"Je weet dat paul mij komt afhalen he? "

Nu werd ze zenuwachtig. Een nieuw plan om me daar te houden. Ze kwam terug de zaak in met een emmer zeepsop en twee sponzen en koorden. Ze deed haar schoenen uit en bond de sponzen onder haar voeten om ze daarna één voor één in de emmer te steken. Ik keek haar sprakeloos aan. Met de twee sponzen begon ze te langlaufen door de zaak. Ze giechelde de hele ruimte bij elkaar en zei: "Kijk, zo gaat het toch? "

Ik had hier geen woorden voor, maar kreeg uiteindelijk toch de slappe lach. Dan kwam mijn man zonder enig vermoeden de zaak binnen. Ook zijn mond viel open, zeker toen ze naar hem toeschuifelde en "Paul !!!!" riep. Ze viel bijna als ze bij hem was en moest zich aan zijn armen rechthouden. Buiten adem zei ze dat het nog even kon duren en of hij misschien honger had. Ik zat toen in de zetel met mijn voeten omhoog, zodat ik de gepoetste vloer niet vuil zou maken. Maar ze had die vloer strategisch zo gepoetst dat er niet meer uit die zetel te geraken was.

Mijn man zag mij daar zo zitten, wist niet wat te zeggen en mijn bazin krabbelde zich rechter aan hem op en riep "Moet je een hongerlul hebben? " Hij keek van mij naar haar en omgekeerd. Hij keek mijn bazin raar aan, die breed stond te lachen. "Ken je dan geen hongerlul?" Mijn man was nu wel veel gewend, maar deze waanzinnige situatie waar de baas van je vrouw met bezeepsopte voeten/sponzen het woord lul in de mond neemt ( haha ook een goeie) en hij niet begreep wat ze bedoelde.

"Een hongerlul, hoe zeggen ze dat bij jullie? Nou hoe heet dat toch weer. Jullie zeggen niet lul he? "

Mijn man knikte bijna door de knieën. 

"Een frikadel! Neen, curryworst. Ja jullie spreken over een worst en wij over een lul en eigenlijk is dat ook wel hetzelfde. "

Paul keek haar verschrikt aan. 

"Bij de frituur. Ach schat, ga even een groot pak friet halen en drie hongerlullen. Fricadellen, worsten "Ze gierde het uit, stopte geld in zijn handen en duwde hem buiten. 

Tot mijn grote verbazing liet Paul zich als een lam buiten duwen en keek hij verbaasd naar het geld in zijn hand. Dan zag ik hem voorbijlopen naar de auto toe. 

Dan gingen wij kuisen. Ik moest nadien de sponzen van haar voeten losmaken en op zoek gaan naar schoon water en een aftrekker. 

Wanneer we allebei met onze voeten omhoog in de zetel zaten kwam Paul binnen met de bestelling om direct toegeroepen te worden dat hij niet over de vloer moest lopen. Hij stopte en vroeg hoe hij dan tot daar moest komen. Grote stappen en spring in de zetel. Tot mijn nog grotere verbazing deed hij dat ook om nadien met zijn drieën friet met curryworst te eten. 

Toen de vloer droog was zijn we naar huis gegaan. Mijn bazin had nog steeds giechelbuien. 

En Paul was nog steeds van slag. "Heb jij dat al is gehoord? "

"Wat? "

"Hongerlul?"

"Dat moet iets zijn wat ze in Nederland zeggen."

"Ik dierf dat niet te zeggen in de frituur, dus ik heb curryworsten gevraagd."

"Heel goed gedaan!"

Nog steeds aangedaan reed hij de autostrade op naar huis. 

"Wat zullen we eten vanavond? " vroeg ik hem. 

Hij trachtte zijn gezicht ernstig te houden toen hij zei: " Ik had gedacht van frieten te halen."

"Met een hongerlul? "

Toen moest hij ook lachen. 

"Haal jij die maar dan. Ik ga geen frituur meer binnen."