Hier een andere man die ik op social media tegengekomen was. Zijn naam was Ruud en hij was een Nederlander.
De gesprekken gingen meteen vlot. Dat heb je met Nederlanders, die zijn meteen veel jovialer dan wij soms stugge Belgen.
We hadden foto's naar elkaar gestuurd en hij zag het meteen zitten met mij.
"Ik zou nogal fier zijn" zei hij "met een vrouw zoals jij aan mijn zij."
Ja, wie hoort dat nu niet graag. Toch opperde ik: " Maar we hebben elkaar wel nog nooit gezien, misschien val ik wel tegen in het echt."
"Welnee....Jij bent gewoon de droom van elke man. Mooi, intelligent, lief en wat een prachtige stem heb jij!"
Nogmaals, het is altijd leuk om complimentjes te krijgen. En mijn joviale Nederlander begon me te bellen en te snateren over vanalles en nog wat. Hij was echt wel leuk.
Nu schoot er me iets te binnen wat mijn moeder altijd zei toen ze in de verkoop van lederen salons stond. Op weekends was het daar altijd heel eg druk en het was zaak je juiste potentiële klanten eruit te vissen en niet diegene die eigenlijk de winkel zagen als een dagje uit en helemaal geen salon nodig hadden. "Als er klanten binnenkomen die met de hele familie dolenthousiast in het eerste salon springen...dat zijn geen kopers. Daar kan je vriendelijk tegen zeggen dat als er vragen zijn, dat ze die altijd mogen stellen en dan laat je ze los." Dat waren haar woorden.
En dan zien zien die mensen ineens een salon rechts van hun. " Jeeey, wat een leuk salon!" allen daarheen. En dat gaat zo verder, heel de winkel door, tot ze even enthousiast door de deur naar buiten lopen en niets kopen.
Dat idee had ik dus met Ruud. Super enthousiast, maar ergens zou het mis lopen.
Maar Ruud bleef volhouden. Hij sprak er over om met de trein tot bij mij te komen en viste uit hoe hij de juiste verbinding moest maken. Misschien bestaat er toch de uitzondering op de regel en was deze man echt wel 'over the moon' van mij.
En dan plots was de uitgang in zicht. Hij sloeg een paar keer over met me bellen en als ik hem belde nam hij niet op.
"Jah, druk geweest joh. Maar jij bent nog altijd de liefste en ik wil niet verder zonder je. Dat weet ik gewoon."
Oké, iedereen kan het druk hebben en hij hoeft echt niet elke dag te bellen. Alles was weer goed.
En dan was er een week tussen. "Druk, druk,druk..."
Dan stapte hij naar buiten. Drie maanden hoorde ik niets meer.
Uiteindelijk stuurde ik hem een berichtje. "Hier de vrouw van je leven. Het is waarschijnlijk wel superdruk aan jouw kant, vandaar dat ik je niet meer hoor. Is prima, maar wat met al die mooie berichten? Was daar niets van waar? Wil je die mooie, intelligente, lieve vrouw niet meer aan je zijde? "
Ik heb geen antwoord meer gekregen. Mijn moeder had gelijk. Hij was heel de winkel doorgelopen, maar moest niets hebben. Dat heb je zo, maar de complimentjes waren top.
Reactie plaatsen
Reacties