Himalayan Salt Lamp

Zoals altijd was ik wel aan de chat met een aantal mannen die ik leren kennen had op het internet. Daar was er een tijdje geleden eentje bijgekomen die er altijd maar over pochte dat hij zo een goede fysiek had. Kwam ook wel door het feit dat hij vroeger militair geweest was. Onderwerp twee om over te pochen. Maar al bij al was het wel een leuke man, grappig, niet opdringerig. 

Hij had al foto's gestuurd van zichzelf in uniform en ging dan verder over de blokjes op zijn buik, de harde training die hij had gedaan en zo meer. 

Ik had toendertijd een vriend, maar die wist dat ik voor research op datingsites zat en die had daar ook geen probleem mee. 

Eén van de zaken die ik verkocht in die tijd waren Zoutlampen. Dat zijn roze-oranje kleurige zoutstenen, waar men een lampje ingeplaatst heeft. Je krijgt dan een hele aangename sfeer als je die laat branden. Ze komen in vanalle groottes, van 2 à 3 kilo tot 50 en 70 kg. Een grossist die regelmatig van de kleinere lampen afnam van mij voor zijn klanten, wou nu een speciaal cadeautje voor zijn vrouw hebben. Zo een grote. En ze mocht het niet weten, dus als ik kwam leveren, mocht die lamp er niet bij zijn. 

Nu ging ik die lampen in het buitenland uitkiezen, en laadde op wat ik wou aankopen en kwam er dan mee naar huis. Zoutlampen zijn ook gevoelig aan vocht, dus mogen niet dagen in een auto staan anders gaan ze water aantrekken en oplossen. 

Je denkt nu waarschijnlijk dat ik een reclamecampagne voor zoutlampen aan het maken ben, maar de gegevens zijn nodig voor het vervolg van het verhaal. 

Terug naar de grossist. We waren aan het bedisselen hoe die cadeau voor zijn vrouw ongemerkt zou kunnen  aankomen. Uiteindelijk ging hij zijn bestelling bij mij komen afhalen, anders zag ze de lamp. Ik zou de andere bestellingen uitleveren en de stock bij mij in het magazijn afzetten. De grote lamp daar zou ik hulp voor vragen. 

Zo gezegd, zo gedaan. Alles zou volgens plan kunnen gegaan zijn, ware het niet dat mijn vriend net op het moment van de ophaling en levering van de lamp op reis was. Die was sterk en die haalde regelmatig zware stukken uit de auto of uit het magazijn, maar dat was geen optie nu. 

Dan maar iemand anders vragen. Een vriend had iets in zijn rug gekregen en die viel dus ook al af. Een andere was net ook op reis, weer een andere had te horen gekregen van zijn dokter om even geen zware lasten op te pakken, ken je dat? Ineens is er niemand. En ik stond daar, in de winter, met sneeuw en al met een prachtige lamp van om en bij de 70 kg in mijn wagen. 

Zo deed ik mijn beklag bij mijn militair dat ik niemand had om die lamp uit mijn wagen te halen. 

"Ach, dat is toch geen erg? Ik kan die er uit halen voor jou!"

Tja, dat was nu niet meteen de bedoeling, maar zoals het eruit zag waren er niet veel andere opties. 

"Ik ben erg sterk, blokjes op mijn buik, ik doe training en fitness."

Ja , hij was enthousiast.

"Dan kan ik jou is in het echt zien ook!"

Ja, hij was super enthousiast. 

"Hoe spreken we dan af? " hoorde ik mezelf zeggen. 

"Zeg maar, ik ben vrij, alleen ik heb geen auto, dus je moet mij komen ophalen en brengen naar waar die lamp is. "

Ik ga naar een parking bij hem in de buurt om samen met hem naar mij thuis te gaan en de auto van de lamp te verlossen.

Als ik hem opgepikt heb zegt hij dat hij eerst naar hem thuis moet. Op mijn vraag waarom zegt hij dat hij eerst wil douchen. 

"Waarom zou je douchen? Die lamp vindt dat niet erg en je gaat toch zweten van die lamp op te pakken, dus doe dat nadien."

Nee, er was geen bepraten mogelijk. Hij MOEST douchen voor die lamp op te pakken. 

Dus wij naar hem thuis. "Kom even binnen" zegt hij. 

Dat vond ik echt niet leuk. Mijn aandacht zat bij die lamp en dat het donker zou worden enz. Blijkt hij in een appartement te wonen langs een klein smal trapje naar boven. Binnen wijst hij op een driezit bank en vraagt hij of ik iets wil drinken. Ik dacht opeens ' ik ken deze man helemaal niet...wat als hij wat in mijn drinken wil doen? ' Dus ik wip recht van de bank en storm zijn keuken binnen. Hij lacht naar mij en zegt dat hij heel goed thee kan maken. Hij geeft me een kopje, waarvan ik niet zeker ben of het daadwerkelijk afgewassen was voor mijn thee erin ging. Ik kijk naar de thee en die voelde wel warm aan, maar hij leek me ofdat hij in een ook reeds gebruikte pot gemaakt was en er lag zo een gebroken film op het oppervak van het drankje. Ik probeerde niet te laten merken dat ik walgde van wat hij daar gebrouwen had, tenslotte, hij had onbaatzuchtig aangeboden om me te helpen en een gegeven paard mag je niet in de bek kijken. 

Ik ging met mijn brouwsel in de zetel zitten en koos de middelste zit. Ik rook eens aan het browsel en het rook heel erg sterk. Wat moest ik hiermee doen? 

Maar dan kwam mijn redding. Hij ging douchen. Van zodra hij de deur dicht had gedaan spurtte ik uit de zetel en ging de thee in de wasbak uitgieten. De brave man had geen plant, dus dat was de enige optie. Ik spoelde netjes de restanten van de thee of wat dat ook was uit de wasbak en zette mijn kopje ernaast. 

Ik ging terug op mijn middelste kussen zitten. 

Dan hoorde ik het water van de douche stoppen en hij kwam uit de deur met enkel een oranje badhanddoekje rond zijn middel.  Hij komt voor mij staan en spant zijn spieren op om zijn bovenlijf te laten bewonderen. Ik zag dat handdoekje al vallen en zat op mijn lamp te denken en op de duur ook hoe ik zou kunnen vluchten uit dit appartement. Daar stond daar een blok van een beest voor mij, nog druipend van het water en dat handdoekje kon elk moment afvallen. 

"Je ziet, ik heb de spieren he, die lamp van jou die pak ik zo op...." Nog wat explosief spiervertoon en wonder boven wonder, het handdoekje hield stand. 

"Kleed je je aan dat we die lamp kunnen uitladen? Straks is het donker..."

"Ha ja, maar ik heb nog niet gedronken. Jij ook nog wat thee? " Hij liep de keuken in en ik haastte me om te zeggen dat ik al voldoende gedronken had. 

Hij stond daar met zijn kopje thee in zijn handen, te roeren en druk te doen of het erg heet was. 

En het werd later en later. Hij maakte niet de minste aanstalten om zich aan te kleden. Eindelijk was zijn kopje op en zette hij het in de keuken. Hij wandelde rustig naar de linkerlant van de zetel, dan ging hij achteruit tot hij zo een twee meter van de zetel af stond. Ik hield me rustig. Eigenlijk was er voor hem geen plaats om naast me te komen zitten omdat ik strategisch een plek in het midden gekozen had. 

Dan plots, liep hij aan en wipte hij met één sprong boven op mij. Ik had dit totaal niet verwacht. Hij krabbelde recht en zei tegen mij: "Gezellig he? Samen op de bank." Ik probeerde mij vanonder deze kolos uit te wringen, maar ondertussen raakte zijn handdoekje meer en meer los. 

Kwaad riep ik:" Ben je nou helemaal gek geworden? Ga van me af" Ik probeerde het handdoekje terug over bepaalde onderdelen te leggen, maar hij zat er bovenop, dus dat lukte niet. 

"Ik heb een mooie he? "

Heu, dat was nu wel zo, maar ik kwam voor een lamp en ik had een vriend die in het buitenland zat. Die zou daar niet meteen happy mee zijn. En dan nog...is het normaal om gewoon besprongen te worden? 

Mensen die mij kennen, weten dat als ik heel erg rustig word, het tijd is om te gaan lopen. Deze man had dat dus niet door toen ik heel kalm zei " Ga van me af."

"Het is een hele mooie" neen, die man kende me niet. 

Na nog een paar keer " Ga van me af" gegromd te hebben, duwde ik hem van me af.

Verbaasd stond hij op mij te kijken. "Maar ik kan een lief gebruiken." opperde hij in een poging om mij op andere gedachten te brengen. Het handdoekje had ondertussen het voor bekeken gehouden en lag in een zielig hoopje voor de zetel. 

Met het enthousiasme van een jonge hond sprong hij terug in de zetel en plakte nu poedelnaakt tegen me aan. Die middelste zit was toch niet zo een strategische zet geweest want hij was me nu overal waar hij kon aan het kussen. 

Ik keek hem koel aan en zei:" Heb je het nu nog niet begrepen? "

Het was alsof je de schakelaar van het licht omknipte. Hij koelde meteen af en stond terug recht. 

Ik dacht aan de snelste mogelijkheid om uit zijn appartement te rennen, maar dan was het probleem van die lamp nog altijd niet opgelost. In de seconde dat ik dat bedacht, trok hij een matras vanonder een stapel naast de zetel. De matras plofte op de grond voor de zetel, net toen ik rechtstond. Ik had hoge hakken aan en hij trok aan mijn hand en ik viel vlak vooruit op de matras. Die kans liet hij zich niet ontglippen en nog steeds poedelnaalt sprong hij bovenop mij. " Zie je wel dat je het leuk vindt"

Verdorie, dat was nu de tweede maal. Ik krabbelde om overeind te komen, maar met die man bovenop mij, kwam ik niet veel verder. Hij begon al toekomstplannen te maken om te trouwen. Ik was blijkbaar helemaal zijn type. Nu was ik het echt beu. Ik zei: " Als je nu niet van me afgaat, dan ga ik je echt pijn moeten doen. Hij grinnikte." Ik ben getraind, baby. Wat ga je doen? "

Met dezelfde kalmte als daarvoor zei ik dat het me niet kon schelen welke training hij gehad had en dat dit de laatste maal was dat ik het zou zeggen. Hij moest van me afgaan of ik zou hem echt pijn doen. 

Opnieuw gegrinnik. 

Ik grabbelde hem in zijn lies vast en gaf hem een welberekende wrong. 

Hij had het begrepen. Ik was niet aan het doen of ik het niet leuk vond, ik VOND het ook echt niet leuk. Hij stond zwijgend recht en liep de badkamer in en kwam er terug uit volledig aangekleedt. 

Ik was rechtgekrabbeld en ondertussen een stuk van de matras en de zetel gaan staan. 

"Kunnen we dan nu die lamp doen? "

"Neen, eigenlijk niet." zei hij met zijn hoofd naar de grond gericht. 

"En waarom niet? " antwoordde ik geërgerd.

"Ik heb honger en als ik honger heb kan ik niet werken."

Ik zag al welke richting het aan het uitgaan was. "Laat ons eerst die lamp bij mij thuis afzetten en dan gaan we samen iets eten op de terugweg."

"Neen, dat gaat niet."

"En waarom niet? "

"Ik moet eten voor ik die lamp verzet."

"Man, dat is twee minuten werk"

Hij schudde met zijn hoofd. "Eerst eten."

Ik bedacht dat dit de never ending story begon te zijn. 

"We gaan nu samen iets eten. Jij betaald. En dan doen we die lamp een volgende keer. "

Nee, dit ging echt de verkeerde kant op. Ik hoorde mezelf vragen: "Wat wil je dan eten?"

"Pizza. Er was een goede pizza tent een paar straten verder."

"Kan je daar ook afhalen?"

"Ja."

"Oke, dan stel ik voor dat je zegt waar dat is, ik bestel voor jou een pizza en je kan die opeten onderweg naar mij, dat is een half uur rijden, dan kan je die rustig opeten en op krachten komen. "

Hij lachte "Ja dat is een goed idee."

Zo gezegd zo gedaan. Hij at zijn pizza op en ik rijd het domein op. Ik stop aan de achterkant van mijn woning, tegen het terras aan. Dat was zo een vijf meter diep tot aan de achterdeur. Ik doe de achteste deur van mijn wagen open, waar de zoutlamp zat te pronken vastgehecht met een veiligheidsgordel. Ik duik in de auto en maak de lamp los. 

"Heb je zoiets al ooit opgepakt?" vraag ik hem. Hij neemt een kijkje in de auto en zegt neen. 

"Je kantelt de lamp, en onderaan zit er een gat in waar je je hand kan insteken. Je andere hand leg je  op de top. Vergis je niet, dat is zwaarder dan een gewicht met halters oppakken en het kan ook een beetje glibberig zijn. Als het te zwaar is voor jou, zal ik je meehelpen. 

Hij geeft met zijn arm een wegwuivende beweging aan. Nu de pizza verorberd was, kon hij alles oppakken. 

Hij steekt zijn hoofd in de auto en blijft zo staan, met zijn achterwerk uit de auto en zijn romp op de lamp liggend. "Wat is dat? "

"Wat is er? "

"Dat weegt een ton. Dat kan ik niet oppakken, daar moet je een kraan voor hebben."

Hij komt terug uit de auto en zegt: "Sorry, dat is geen 60 à 70 kg. Dat gaat echt niet, niemand kan dat eruit halen. Doe je me dan nu naar huis? "

Ik was zo boos. En die lamp MOEST eruit. Ik ben binnen gegaan, heb mijn schoenen uitgeschopt, basketters aangedaan en tegen hem gezegt: " Ga opzij." Ik grabbelde de lamp, schoof ze tot aan de deur en liet de lamp op het terras glijden, dan heb ik ze een stamp gegeven tot ze tegen de achterdeur gleed en dan heb ik ze over de drempel binnengerold.

Ik heb de achterdeur dichtgesmeten en ben in de auto gaan zitten en geen woord gezegd als hij naast mij kwam zitten. De rit verliep in stilte. Normaal zou hij moeten terugkomen om die lamp weer in de auto te zetten, zodat ik zou kunnen gaan leveren. 

Als ik voor zijn deur stond zei hij dat ik maar iets moest laten weten wanneer die lamp terug in de auto moest. Ik heb op mijn tanden gebeten en hem bedankt voor de hulp en ben naar huis gereden. 

De dag daarop heb ik mijn verhaal gedaan bij de grossist en vriendelijk gevraagd om zijn lamp zelf te komen afhalen.