Never date

Dit is een ouwe. Ik had in een chatroom een man leren kennen, leuk om mee te praten, maar hij woonde een beetje ver. Toch wel 2, 2.5u rijden van mijn locatie. 

Maar het waren aangename gesprekken. Zodanig zelfs dat hij me vroeg om toch is af te spreken, maar niet meteen, want het was erg druk op de firma waar hij werkte en dan nog zo ver rijden.

Ja dat kon ik volledig begrijpen. 

We babbelden regelmatig en het was altijd leuk. Omdat echt afspreken er nog niet meteen zat af te komen, vroeg ik hem of ik is naar hem mocht bellen om zijn stem te horen. Een aarzeling. Dat voorspelde al niets goed. 

Uiteindelijk zei hij dat hij niet graag naar mij belde en dit om de volgende reden: in het verleden had hij blijkbaar met iemand ook leuke gesprekken gehad en die dame had hem blijkbaar gevraagd of hij haar wou bellen. Blijkbaar woonde ze buiten zijn zone en dat kostte dus meer dan een gesprek binnen dezelfde zone. Dan had die dame blijbaar een enorm lange lijst opgesteld van allemaal zaken die ze van hem wou weten. Hij beantwoordde alle vragen (naar zijn zeggen honderden vragen) tot ze aan de laatste twee vragen kwam. 

De voorlaatste vraag was: "Ben je moslim? "

Hij had daarop neen gezegd. 

En dan de laatste vraag: "Wil je Moslim worden?"

Hij zei hierop ook neen. Waarop de dame erg luchtig zei dat ze dan niet met hem kon verdergaan omdat haar familie wou dat ze een Moslim man zou trouwen

. 

Het gesprek had hem erg boos gemaakt, niet alleen omdat ze een ellenlange lijst met onbenullige vragen stelde, maar de voor haar meest belangrijke vragen kwamen op het laatst. Dus had hij niet alleen die lijst moeten beantwooren maar ook het telefoongesprek buiten de zone moeten betalen. Dat vondt hij ongepast. En nu wou ik dat hij belde? 

Ik ging toch ook niet zeggen op het laatst dat ik Moslim was? 

"Ik zal jou bellen, dan hoef je niet in te zitten over de rekening. En neen, ik wou niet dat hij Moslim werd en ik was zelf ook geen Moslim. "

Dat stelde hem enigzins gerust en hij gaf zijn nummer. 

Persoonlijk vond ik dit niet zo leuk. Ik kan er moeilijk tegen dat mannen zo gierig gaan doen en struikelen over de kost van een telefoongesprek. Je krijgt dan het idee dat je het alleens niet waard bent om een telefoontje naar te doen. Maar gek genoeg, het telefoontje viel mee en we bleven contact houden. Er werd zelfs een datum geprikt dat hij naar mij zou komen. 

Een paar dagen ervoor zei hij het afspraakje af omwille van problemen op het werk. 

Een tweede datum werd vastgelegd, maar opnieuw afgezegd omdat blijkbaar een collega ziek was. 

Wat later probeerden we opnieuw, maar...weer afgezegd. Na een tiental gemiste afspraken kon ik per ongeluk niet, dus vroeg ik onze afspraak te verzetten. Dat was geen probleem. 

Na een paar maanden(!) vol met mislukte afspraken vroeg ik hem of hij eigenlijk wel tijd had voor een relatie. 

Hij beweerde van wel. Tja, ik had daar mijn twijfels over.  Dus ik dacht ik bel nog is naar hem. Hij neemt hijgend op. 

"Ja sorry," zei hij "maar ik ben net onderweg naar huis."

"Bel ik ongelegen?"

"Neen hoor, zeg maar"

Ineens gevloek.

"Wat is er? " vroeg ik.

"Ik ben ik het water gelopen en ik heb van die gevlochten leren schoenen aan en nu is mijn voet en mijn sok nat."

"Ow...maar waar ben je dan?"

"Aan mijn voordeur."

Blijkbaar had de man een klein vijvertje aan zijn voordeur en omdat het een beetje begon te schemeren had hij in plaats van naast het water, erin getrapt. Het was ook nog mjn schuld dat hij dat gedaan had omdat ik hem telefoneerde. 

"Maar je weet toch dat er een vijvertje aan je voordeur is? "

Grommend stak hij opnieuw de schuld op mij. 

De rest van het gesprek ging over zijn natte sok en natte schoen. 

Onze gesprekken kabbelden verder, met de regelmaat van de klok maakten we een afspraak, die ik op de duur al niet meer noteerde omdat het toch nooit doorging. 

Na zes maanden had ik er genoeg van. Ik zei hem dat ik dit niet als een relatie beschouwde en dat er blijkbaar nooit tijd is en dan nog de afstand. Neen, ik wou geen afspraakje meer. 

Een beetje beteuterd gaf hij mij gelijk en kwam nog met wat excuses van tijdelijk teveel werk en dat het wel zou verbeteren, maar ja, hij kon mijn standpunt verstaan. 

We stopten met met elkaar te praten. Tot plots...drie maanden later een hallo van hem. " Wie ben jij? " De brave man was mij blijkbaar vergeten....zucht. In antwoordde: " Ik ben diegene waar je zes maanden getracht hebt om een afspraak mee te maken...."

"Aaaaah ja, nu herinner ik het me. Ondertussen is hier wel vanalles veranderd en ik heb ook een andere baan. Niet te doen die andere. Zeg, wat denk je? Wil je nog is proberen een afspraakje te maken? "

Daar moest ik nog is over denken. Maar hij begon mij terug regelmatig te contacteren. Op de duur zei ik ja. We maken een afspraak en kijk....had hij toch wel een keelontsteking gekregen die nacht en hij wou mij niet aansteken. Ja dat was waarschijnlijk van een kou opgelopen te hebben door in zijn vijver te lopen....

Nieuwe afspraak. Ach had hij toch net een dubbele afspraak, begrijp je? 

Yep ik begrijp alles. 

Drie maanden later begreep ik het nog steeds. Ik ben niet iemand die zich bezighoud met andere mensen te blokkeren, maar voor hem heb ik een uitzondering gemaakt. Ik heb eerst gezegd dat naar mij komen geld kost aan benzine, en dat hij blijkbaar met die nieuwe baan toch nog niet de tijd kon vinden om af te spreken. Dit gaat niet lukken, het heeft dan ook geen zin dat we hiermee verder doen. 

Verbaasd zei hij " Wat krijgt gij nu ineens? 

En dan heb ik hem geblokkeerd. Gedaan met die gierige vijvertjeseigenaar zonder planning.