Keys

Dit verhaal speelt zich af tenmidden van de Coronacrisis. Best wel lastig als je niemand mag zien binnenshuis, maar ik heb een grote tuin dus buitenzitten en iets drinken en een praatje maken kon best. 

Nu was er een man waar ik online mee praatte en die telkens nogal zeurderig vroeg om is af te spreken. Ik was het zo beu om binnen vier muren te zitten , dat ik uiteindelijk zijn aanbod aannam en hem bij mij in de tuin uitnodigde. Hij kwam met de trein, zei neen op mijn aanbod om hem van het station op te halen en kwam stipt op tijd bij mij aan de deur. 

We gingen netjes in de tuin zitten, op anderhalve meter van ekaar af. Hij was een beetje verlegen, maar we hadden toch een leuk gesprek tot hij plots in zijn rugzak begon te kijken.

Op mijn vraag wat er was zei hij dat hij dacht dat hij zijn sleutels kwijt was. 

Zenuwachtig grabbelend in zijn rugzak begon hij hoe langer hoe kortademig te worden. 

Het waren o.a. de sleutels van zijn voordeur, dus zou hij niet meer binnen lunnen als hij thuiskwam. 

Ik vroeg hem waar hij ze het laatst nog gezien had. Dat was nadat hij uit de trein gestapt was. Plots ging er een lampje branden. Hij dacht dat hij wist waar juist en hij beschrijft een stuk weiland. In dat gras zou zijn sleutel kunnen liggen. 

Je wil natuurlijk niet dat je gast in de problemen komt en ik stel voor dat hij even gaat kijken op de hele weg naar het station of die sleutels vindbaar zijn. Ik vraag hem of ik mee moet gaan. Neen, hij kon het wel alleen. Hij zou meteen terug zijn. 

Met een 'je kan meteen naar de tuin komen, je hoeft niet aan te bellen' vertrekt hij. 

Nu moet je weten dat ik een bezige bij ben. Zomaar ergens stilzitten staat niet in mijn woordenboek en ik zeg dat ook altijd tegen mijn gasten. 

Met deze man had ik dat ook gedaan. Hij wist dat ik speciaal tijd voor hem had vrijgemaakt en dat ik dat de volgende dagen zou moeten bekopen door die tijd weer in te moeten halen. 

Ik zit dus te wachten, te wachten... Stap ondertussen van verveling mijn bureel binnen en begin wat inkomende mails na te kijken, kwestie van toch iets te doen. Een half uur voorbij, een uur, anderhalf uur.

Eigenlijk moest ik naar e supermarkt, maar ik zag die arme man in gedachten wanhopig naar zijn sleutels zoeken en vond dat ik het niet kon maken om doodleuk naar de supermarkt te gaan en hem daar te laten staan.

Ik bel hem... geen antwoord. Ik sms hem....geen reactie. 

Uiteindelijk stap ik in de auto en rijd het hele traject af naar het station. Niemand te zien. Ik ga terug naar huis, nog ergens verwachtend dat hij daar zou staan wachten. Niets.  

Met een wrang gevoel ga ik naar de supemarkt. Ja ik voelde me schuldig dat ik wegging, maar tegelijkertijd dacht ik ook dat die gewoon op de trein was gestapt en niet eens op het idee was gekomen om mij daarvan op de hoogte te stellen. 

Onozel wicht dat ik ben ga ik nog kijken of hij nergens te bespeuren is nadat ik van de supermarkt kwam. Die was waarschijnijk helemaal zijn sleutels niet verloren, maar zocht blijkbaar een uitweg aan een voor hem saai gesprek? Onvoorstelbaar, de man had zeker zes maanden zitten zeuren voor een afspraakje en dan handel je dat zo af? 

Dan zit je te denken wat je in godsnaam verkeerd gezegd hebt....en je kan niets bedenken. 

Je zou zeggen dat die man nooit meer contact zou opnemen. Neen, dat deed hj wel. Hoe het met mij was. Ik vroeg hem meteen of hij zijn sleutels ondertussen al gevonden had. Daar gaf hij geen antwoord op. Waarom hij dan niet eens iets gezegd had. Ik kan ermee leven dat je, als je je sleutels kwijtbent en je staat an het station, je geen zin meer hebt om verder te keuvelen en je het liefst naar huis gaat om je probleem op te lossen. Maar zeg dan iets. Sms, tekst, stuur een app....BEL.

Ongeloofelijk , maar de man vraagt opnieuw om een afspraakje, waarop ik duidelijk neen zeg. Meer dan een jaar herhaalt hij zijn vraag. Hij wil nog een kans. Zat te huilen online. En ik wou weten hoe zo een nieuw afspraakje er uit zou zien. Dus na meer dan een jaar zeg ik ja, met de uitdrukkelijke vermelding dat als hij nu nog durft weg t rennen, ik heb gewoon ga deleten. Neen, dat ging niet gebeuren. Hij stuurde mij kusjes. Een kat ie met haar vingers een hartje vormt, vanalle I love you toestanden. 

De bewuste dag nog een hartje en een 'Tot seffens'. 

Ik heb zitten wachten, maar hij is nooit g